Het is 2008. Mijn dochter was net geboren en ze huilde. Veel. Een echte huilbaby. Ik was ervan overtuigd dat er medisch gezien niets aan de hand was, maar dat zij hoog gevoelig was. Overdag sliep ze door haar gevoeligheid niet of nauwelijks. ’s Avonds was ze vervolgens totaal overprikkeld en kon zij daardoor opnieuw niet slapen. En zo ging het 3 maanden lang door. Een ontzettend intensieve en heftige periode.
Drie maanden vol onbegrip van artsen, want er was inderdaad medisch niets aan de hand. Natuurlijk was ik blij dat ze niks had, maar daarmee was er nog geen oplossing.
Op een ochtend, ik was de wanhoop nabij, heb ik mijn chiropractor gebeld. Bij haar kwam ik al jaren voor mijzelf. Zij kwam er achter dat de balans in haar nek en rug niet goed zat. Na één behandeling sliep ze die nacht door. Er waren maar een paar behandelingen nodig voor ik een totaal ander meisje had, ongelooflijk. De chiropractor was mijn steun en toeverlaat, zij begreep mij. Zij gaf mij het vertrouwen dat ik het wél goed deed.
Mijn dochter ontwikkelde zich tot een vrolijk, lief en creatief meisje.
Wel een meisje dat zeer gevoelig voor verandering was. Ze kon alleen kleding verdragen die zacht aanvoelde en het labeltje moest eruit want dat kon ze niet verdragen. Nog steeds niet overigens. Op de basisschool liet zij concentratieproblemen zien en kwam ze moeilijk mee, en als ze thuiskwam was ze totaal overprikkeld. Waardoor dat vrolijke, lieve, creatieve meisje zich op school voorbeeldig gedroeg, maar thuis ontzettend kon ontploffen. Ze vroeg veel tijd en aandacht van mij. Het liefst wilde ze bezig gehouden worden. Zeker op het moment dat ik aan het koken was, was ze moe en overprikkeld van de hele dag. Ik kon amper mijn aandacht bij het koken houden. Op dat moment heb ik haar laten mee helpen en kon ze zien en volgen wat ik deed. DAT is wat ze wilde en nodig had. Ze veranderde als sneeuw voor de zon. Als ze eenmaal weer de rust had gevonden, kon ze zich prima vermaken.
Haar lesstof aanpassen hielp, maar wel maar een klein beetje. Ik voelde aan alles dat ze meer kon, maar dat het er niet uitkwam. Totdat ik zelf de opleiding ‘Ik leer anders’ (beelddenkcoach) volgde.
Alle puzzelstukjes vielen op zijn plek. Mijn dochter was een beelddenker. Ik heb haar zelf begeleid en op een dag zei ze: ‘Mam, nu begrijp ik het.’
De tranen stroomden over mijn wangen. Ik voelde de bevestiging. Ze denkt in beelden, niet in woorden. Ik realiseerde mij dat hoog gevoeligheid en beelddenken samen gaan. Alle problemen waar zij tegenaan liep kon ik zelf in kaart brengen en daadwerkelijk met haar mee aan de slag! Vanaf dat moment heb ik haar huiswerk en toetsen omgezet in mindmappen om het visueel te maken. Zo hoefde ze niet al die tekst te lezen, waar ze al moeite mee had. Zo zag ze direct waar het over ging en kon ze verbanden leggen. Ze kreeg meer zelfvertrouwen en haar cijfers gingen omhoog. Ze kreeg zelfs een hoger school advies en ze doet het erg goed.
En zo kwam het dat ik mij realiseerde dat ik – als ik mijn eigen dochter kan begeleiden – al die andere bijzondere kinderen ook kan helpen. Dat is mijn droom, en zo ontstond Kindercoach Sannie!
Wie ben ik?
Ik ben Sannie van Kooij, moeder van 2 lieve meiden. Naast mijn coachpraktijk werk ik parttime als onderwijsassistent in het basisonderwijs. Ik vind het heerlijk en fijn om in de natuur te wandelen en mij te kunnen ontspannen met yoga. Ik neem echt de tijd voor een uurtje aqua-therapie, dan kom ik helemaal tot mijzelf. Ik vind het ontzettend leuk om zelf kleding te naaien. Met mijn meiden ga ik veel op pad om leuke reizen te maken.
Mensen die mij goed kennen omschrijven mij als betrouwbaar, eerlijk, gevoelig en een doorzetter.
Herken je jouw kind in het verhaal van mijn dochter? Neem dan contact met mij op, ik begeleid jullie graag.
Voel je welkom!
