De scheiding was een grote roze wolk! 

  

Ik kon niet meer. 

Ik stond in de keuken met dampende pannen op het fornuis. Op het menu stond die avond het lievelingsmaal van de meiden. Hij kwam thuis, jas aan de kapstok en kwam schoorvoetend de keuken in, want hij zag het al aan mijn gezicht. Het eerste wat ik zei: ‘we moeten praten’. Even was het stil. Heel stil. ‘We leven als broer en zus’ zei hij. 

Daar, onder het geluid van de afzuigkap en het vuur hoog onder de pannen, keken we elkaar in de ogen. Heel even voelde ik dankzij zijn woorden weer de connectie. Alles viel op zijn plek, en eindelijk durfde ik het uit te spreken: ‘Ik wil niet meer. Echt niet.’ 

Niet lang daarvoor hadden we onze vakantie vervroegd afgebroken. Hoewel ik er alles aan deed om er een fijne vakantie van te maken voelde ik mij doodongelukkig. Ik twijfelde aan alles, en met stip op nummer 1 aan onze relatie. 

Eenmaal thuis knapte er iets. In mijn hoofd draaiden de radertjes op volle toeren. Het hield niet op. Ik sliep niet meer. Ik kon niet meer. 

Het had zich in de loop van de jaren opgebouwd. Want ik zag mijn ideale relatie voor ogen. Waarin we samen dingen ondernamen. Goede gesprekken hadden. Elkaar inspireerden. Heerlijk voor elkaar kookten. Genoten van de meiden. Hij onvoorwaardelijk voor mij klaar stond. Een kopje koffie. 

In het echt was het er niet. Niet bij mij althans. Ik zag het wel bij anderen. En dat frustreerde mij mateloos. Wanhopig probeerde ik alles om aan mijn relatie te werken. Ik wilde ZO graag. Ik wilde niets anders dan mijn relatie redden. Opgeven is geen optie.  

Maar als ik heel eerlijk ben, is wat ik eigenlijk wilde… dat ik goed genoeg was. Als echtgenote, als moeder, als vriendin, als Sannie. Maar wat ik ook deed, het voelde voor mij nooit als goed genoeg. 

  

Mijn kracht. 

Wat er toen, daar in die keuken, gebeurde kan ik met geen pen beschrijven. Ik voelde mij zo intens krachtig over mijn besluit dat het moest stoppen. Dat er hier een eind kwam aan ons huwelijk. 

Ik heb mij werkelijk 5 dagen, ja echt 5 dagen, immens intens krachtig gevoeld. Ik voelde mij gedragen door één grote roze wolk. Een gevoel van intense vrijheid, ruimte en openheid kwam in mijzelf naar boven. Een intens geluk overspoelde mij. 

Ik begon mijn nieuwe leven. Een leven waarin ik zelf de regie had. Mij niet langer hoefde aan te passen. Kon stoppen met pleasen. 

Wat was ik blij met mijn nieuwe huisje en de meiden en de lieve mensen om mij heen. Net een warm bad. 

Ik moet loslaten. 

Zo intens gelukkig over mijn besluit en mijn gevoel van vrijheid, ruimte en openheid. Werd ik ook met mijn neus op de feiten gedrukt. Want, met die scheiding was natuurlijk niet ineens het gevoel van niet goed genoeg verdwenen. Dus bleef ik mijn best doen en hard werken. 

Dat ik alles nu alleen moest doen vond ik niet zo’n punt. Dingen regelen, laat dat maar aan mij over. Maar ook dit wilde ik zo goed mogelijk doen. Ik wilde dus ook dat de communicatie met mijn ex zo goed mogelijk verliep. Over de meiden. Voor de meiden. Maar dat ging niet zo makkelijk als ik wilde. Ik wilde op mijn werk mijn allerbeste ik laten zien, maar ook dat lukte niet. Het voelde wederom als een groot falen. 

Die stress was ziekmakend. Ik kwam in een fikse burn-out terecht. Ik sliep niet, ik at niet. Ik zag er niet uit van de stress. Zo die was even confronterend!  

Toen ging in mijn hoofd een knop om. Het enige dat ik nog kon denken door alle stress: ik moet loslaten. Ik ben degene die verandering kan brengen. Niet de ander. 

Wat een opluchting was dat. Om alles en iedereen te laten. Om los te laten wat mensen mogelijk konden denken of vinden. En alleen te focussen op mijzelf en mijn meiden. Om voor het eerst in mijn leven te voelen dat ik echt wel goed genoeg ben. Dit was de vrijheid, ruimte en openheid waar ik zo naar verlangde. Er overviel mij een intens gevoel van geluk waardoor ik al snel opklom uit die burn-out en mijn leven opnieuw ging opbouwen. 

Mijn kans. 

Uit nieuwsgierigheid volgde ik een kindercoachopleiding. Hier kwam alles samen, mijn ervaringen als juf en als moeder. Ik leerde mijzelf, mijn kinderen en de interactie tussen ons steeds beter kennen. Ik begreep ineens het gedrag en de emoties van mijn kinderen, met name mijn oudste waar ik mij best wel eens zorgen over had gemaakt, zoveel beter. 

Dat niet alleen, ook de kinderen in mijn klas kon ik veel beter lezen. Ik begreep ineens hoe makkelijk de groei en ontwikkeling van kinderen stagneert, hoe weinig er nodig is om het gevoel van ‘niet goed genoeg’ zijn te veroorzaken, maar ook hoe je dit met liefdevolle begeleiding weer snel kunt rechttrekken zodat ze volledig in hun kracht komen te staan. 

En dat is waarom ik mijn kindercoachpraktijk startte. Om al die kinderen die super sensitief zijn, zichzelf niet goed begrijpen, onzeker zijn en zich – net als ik zo lang deed – niet goed genoeg voelen, te laten ervaren hoe het is om zelfverzekerd de wereld in te stappen, volledig vanuit eigen kracht.  

Wil jij jouw sensitieve kind beter leren begrijpen en begeleiden naar meer zelfvertrouwen? Neem dan contact met mij op. Bel of mail mij gerust voor een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek. Ik ben te bereiken op telefoonnummer 06 423 99 893 of mailen naar info@kindercoachsannie.nl.